Powstanie Wielkopolskie wybuchło 27 grudnia 1918, w czasie wizyty w Poznaniu powracającego do Polski Ignacego Jana Paderewskiego. W drodze do Warszawy, przyszły premier Polski przybył 26 grudnia do stolicy Wielkopolski, owacyjnie witany przez jej mieszkańców. Tego samego dnia Paderewski wygłosił przemówienie do swoich rodaków licznie zgromadzonych przed hotelem Bazar. Nazajutrz 27 grudnia swoją paradę wojskową na Świętym Marcinie urządzili Niemcy – zrywano polskie i koalicyjne flagi, napadano na polskie instytucje – doszło do zamieszek, w wyniku których spontanicznie wywiązała się walka, podjęta następnie przez oddziały kierowane przez Polską Organizację Wojskową Zaboru Pruskiego.
Powstanie wybuchło również poza Poznaniem. Przywódcy z Poznania, Mieczysław Paluch, Bohdan Hulewicz i Władysław Wyskota-Zakrzewski przekazali na prowincję hasło „Nie należy dłużej czekać”, co uruchomiło działania spiskowców w Gnieźnie, Jarocinie, Kórniku, Pleszewie, Śremie, Środzie, Kłecku, Wrześni i innych miejscowościach. W walkach padli pierwsi zabici powstańcy: pod Boczkowem zginął Jan Mertka a w Poznaniu Franciszek Ratajczak.
Chcąc zjednoczyć wszystkie oddziały pod jednym dowództwem, Komisariat NRL utworzył Komendę Główną Wojsk Powstańczych, z kapitanem Stanisławem Taczakiem na czele. Został on tymczasowym dowódcą powstania (równocześnie otrzymał promocję do stopnia majora). Powołano także Sztab, którego szefem został kapitan Stanisław Łapiński.
Wielkopolanie zajmowali kolejne tereny, m.in 6 stycznia 1919 zdobyli niemieckie lotnisko wojskowe Ławica pod Poznaniem, gdzie w ręce Polaków trafił sprzęt wartości ponad 200 milionów marek niemieckich, będący największym łupem wojennym w dziejach polskiego oręża. Kilka dni później gen. Józef Dowbor Muśnicki wyznaczony został dowódcą wojsk wielkopolskich i 11 stycznia 1919 r. otrzymał, mocą dekretu Naczelnej Rady Ludowej tytuł "Głównodowodzącego wszystkich Sił Zbrojnych Polskich byłego zaboru pruskiego"
Powstańcy w krótkim czasie opanowali niemal całą Prowincję Poznańską, a walki formalnie zakończyły się 16 lutego 1919 roku rozejmem w Trewirze. Rozejm ten rozszerzał na front powstańczy zasady rozejmu kończącego I wojnę światową zawartego w Compiègne 11 listopada 1918.
Zwycięskie Powstanie Wielkopolskie, przeprowadzone skutecznie przez naszych przodków, umożliwiło włączenie dzielnicy wielkopolskiej do odrodzonego państwa Polskiego.
