Samorząd Uczniowski ogłasza akcję “Poczta walentynkowa 2023”. Członkowie samorządu od jutra tj. 24.01.2023 do piątku 27.01.2023 oraz w poniedziałek 13.02.2023 będą zbierać kartki walentynkowe, które zostaną rozdane Waszym Walentynkom we wtorek 14 lutego. Walentynki powinny być zapakowane w kopertę i zaadresowane: imię i nazwisko oraz klasa.

Powstanie Styczniowe było ostatnim i jednocześnie największym polskim zrywem niepodległościowym w okresie zaborów. Wzrost nastrojów patriotycznych w Królestwie nastąpił po klęsce rosyjskiej w wojnie krymskiej (1853-1856), która ukazała wewnętrzną słabość Rosji. Rozpoczęły się przygotowania do przyszłej walki o niepodległość. Nie wyznaczano daty wybuchu powstania i różne były koncepcje walki i jej planowanie. Kluczową sprawą było przygotowanie powstania i zapewnienie mu wsparcia zewnętrznego. Na przełomie 1862/1863 roku, dążąc do rozbicia organizacji konspiracyjnych,   naczelnik rządu cywilnego Królestwa Polskiego, margrabia Aleksander Wielopolski zarządził tzw. brankę, czyli przymusowy pobór młodych mężczyzn do wojska rosyjskiego. Spowodowało to decyzję o przyspieszeniu wybuchu powstania. Konspiratorzy uznali, że mimo niesprzyjającej sytuacji i niedostatecznego stanu przygotować lepiej walczyć w sprawie polskiej niż w interesie zaborcy.  
Powstanie rozpoczęło się w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 r. i objęło swym zasięgiem ziemie zaboru rosyjskiego. Wobec przytłaczającej przewagi wojsk rosyjskich walki miały charakter działań partyzanckich, a udział w nich wzięło ponad 200 tysięcy powstańców. Pod koniec 1863 roku powstanie zaczęło chylić się ku upadkowi. Zapobiegł temu Romuald Traugutt, który objął funkcję dyktatora. Zakładano, że wiosną 1864 roku oddziały powstańcze wznowią działania jako regularne powstańcze wojska. Liczono na  masowy udział chłopów w powstaniu. Zamierzenia te okazały się niestety nierealne. W marcu 1864 r. car Aleksander II wydał ukaz o uwłaszczeniu chłopów. Dokonał on rozłamu w społeczeństwie polskim i całkowicie odciągnął chłopów od powstania. Do końca roku coraz mniej liczne oddziały powstańcze były stopniowo niszczone przez Rosjan. Klęska była nieunikniona. Po upadku powstania władze rosyjskie rozpoczęły represje, które objęły tysiące Polaków. Ostatni akt dramatu powstania rozegrał się na stokach Cytadeli warszawskiej gdzie w obecności 30-tysięcznego tłumu warszawian powieszono ostatnich jego przywódców:  Romualda Traugutta i jego 4 współtowarzyszy: Rafała Krajewskiego, Józefa Toczyskiego, Romana Żulińskiego i Jana Jeziorańskiego. Ruch insurekcyjny zamarł na kilkadziesiąt lat. W pamięci Polaków przetrwała jednak tradycja niepodległościowa. W 1918 roku synowie i wnukowie powstańców styczniowych, wychowani na ich legendzie odzyskali niepodległość.Powstanie Styczniowe było ostatnim i jednocześnie największym polskim zrywem niepodległościowym w okresie zaborów. Wzrost nastrojów patriotycznych w Królestwie nastąpił po klęsce rosyjskiej w wojnie krymskiej (1853-1856), która ukazała wewnętrzną słabość Rosji. Rozpoczęły się przygotowania do przyszłej walki o niepodległość. Nie wyznaczano daty wybuchu powstania i różne były koncepcje walki i jej planowanie. Kluczową sprawą było przygotowanie powstania i zapewnienie mu wsparcia zewnętrznego. Na przełomie 1862/1863 roku, dążąc do rozbicia organizacji konspiracyjnych,   naczelnik rządu cywilnego Królestwa Polskiego, margrabia Aleksander Wielopolski zarządził tzw. brankę, czyli przymusowy pobór młodych mężczyzn do wojska rosyjskiego. Spowodowało to decyzję o przyspieszeniu wybuchu powstania. Konspiratorzy uznali, że mimo niesprzyjającej sytuacji i niedostatecznego stanu przygotować lepiej walczyć w sprawie polskiej niż w interesie zaborcy.  Powstanie rozpoczęło się w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 r. i objęło swym zasięgiem ziemie zaboru rosyjskiego. Wobec przytłaczającej przewagi wojsk rosyjskich walki miały charakter działań partyzanckich, a udział w nich wzięło ponad 200 tysięcy powstańców. Pod koniec 1863 roku powstanie zaczęło chylić się ku upadkowi. Zapobiegł temu Romuald Traugutt, który objął funkcję dyktatora. Zakładano, że wiosną 1864 roku oddziały powstańcze wznowią działania jako regularne powstańcze wojska. Liczono na  masowy udział chłopów w powstaniu. Zamierzenia te okazały się niestety nierealne. W marcu 1864 r. car Aleksander II wydał ukaz o uwłaszczeniu chłopów. Dokonał on rozłamu w społeczeństwie polskim i całkowicie odciągnął chłopów od powstania. Do końca roku coraz mniej liczne oddziały powstańcze były stopniowo niszczone przez Rosjan. Klęska była nieunikniona. Po upadku powstania władze rosyjskie rozpoczęły represje, które objęły tysiące Polaków. Ostatni akt dramatu powstania rozegrał się na stokach Cytadeli warszawskiej gdzie w obecności 30-tysięcznego tłumu warszawian powieszono ostatnich jego przywódców:  Romualda Traugutta i jego 4 współtowarzyszy: Rafała Krajewskiego, Józefa Toczyskiego, Romana Żulińskiego i Jana Jeziorańskiego. Ruch insurekcyjny zamarł na kilkadziesiąt lat. W pamięci Polaków przetrwała jednak tradycja niepodległościowa. W 1918 roku synowie i wnukowie powstańców styczniowych, wychowani na ich legendzie odzyskali niepodległość.